Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Τι ωραία που είναι η αγάπη...



Η υπόνοια μιας επελαύνουσας Άνοιξης, το προανάκρουσμα της επέλασής της σήμερα το πρωί έξω από το σχολείο του γιου μου στα Πατήσια ή στην Πανεπιστημίου: οι πρώτες μικρές εκρήξεις των ανθών της νεραντζιάς κατά ριπάς βολές του μεθυστικού τους αρώματος πετυχαίνουν καίριο πλήγμα στις σκέψεις και αναστατώνουν χαρμόσυνα τις αισθήσεις. Ερωτική έξαψη.

Ήταν χαράματα της 15ης Μαρτίου 1943. Το πρώτο τραίνο από τη Θεσσαλονίκη με Εβραίους αιχμαλώτους ξεκινούσε για τα στρατόπεδα θανάτου της Πολωνίας. Θα άνθιζαν και τότε οι νεραντζιές. Το άρωμά τους μπορεί να τρύπωσε κάποια στιγμή στο τραίνο των απελπισμένων και φοβισμένων ανθρώπων που ταξίδευαν για τη φρίκη και το θάνατο.

Περπατώ στην Πανεπιστημίου. Είναι 15 Μαρτίου 2013. Επαναλαμβάνω μέσα μου ρυθμικά
«Δεν πρέ-πει να ξε-χά-σω
Δεν πρέ-πει να ξε-χά-σω
Δεν πρέ-πει να ξε-χά-σω»


16 σχόλια:

γρηγόρης στ. είπε...

Δεν πρέ-πει να ξε-χνά-με
Δεν πρέ-πει να ξε-χνά-με
Δεν πρέ-πει να ξε-χνά-με

meril είπε...

Αυτό
Το επαναλαμβάνω συνέχεια και συνέχεια
Να μην ξε χά σω
Φοβάμαι πως αν λίγο ξεχαστώ θα τρυπώσει η λήθη και θα σκονίσει

Ανώνυμος είπε...

Όλα είναι μνήμη. Μέσα της είναι φυλαγμένα όσα θέλουμε/μπορούμε να θυμόμαστε, όσο ζούμε και πονάμε.(Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε. Κυριολεκτικά.)
Η μνήμη είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ο καθένας μας μια κινούμενη μνήμη, το φαντάζεσαι;
Και να σκεφτείς πως, μερικές φορές, ο βαθύτερος φόβος "να μην ξεχάσουμε" γίνεται πραγματικότητα.

"...Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε
αυτά μας ανήκουν…"

Τάσος Λειβαδίτης, απόσπασμα από τη συλλογή 25η ραψωδία της Οδύσσειας

κ.κ.

Nefosis είπε...

Δεν!

Ξωτικό είπε...

δύσκολο να ξεχάσουμε, είναι τόσες οι ιστορίες...
απλά πρέπει με κάποιο μη-τραυματικό τρόπο να μεταφέρουμε αυτή τη μνήμη και στα παιδιά μας (ακόμα δεν τον έχω βρεί εγώ αυτό τον τρόπο)

Τσαλαπετεινός είπε...

Και να θέλαμε να ξεχάσουμε και να μπορούσαμε, στις μέρες μας, είναι αδύνατον.

Σταυρούλα είπε...

Πώς να ξεχάσουμε;

Διαβάζω το "Αυτοί που βούλιαξαν κι αυτοί που σώθηκαν του Π.Λέβι και στο κεφάλι μου παίζει ο "Αντώνης".

Σ' ευχαριστώ που επέμεινες

Ανώνυμος είπε...

Ο Αναγνωστάκης τα είπε όλα σε έναν μόνο στίχο στο Υ.Γ.

"Θυμούμαι, άρα υπάρχω"

Με πολλή συγκίνηση μοιράζομαι μαζί σου:

http://www.youtube.com/watch?v=3WmjSny9e3o


κ.κ.

worldcity είπε...

Μνήμα του σώματος και μνήμη του χώματος.

Μνήμα της μάνας και μνήμη της γέννας.

Μνήμη του αίματος, δική μου μνήμη,

μνήμη μου μη.

(απ'τις σημειώσεις που κράτησα σε ένα μπλοκάκι μετά την έξοδό μου απ' το Εβραϊκό Μουσείο στο Βερολίνο)

---

σ' ευχαριστώ για την ανάρτηση σου, τις αντιστοιχίσεις και τις υπενθυμίσεις

κ.κ.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας, τα ποιήματα, τα "Δεν" που αφήνετε συνοδεία στα ποστ μου, και ιδιαίτερα σε αυτό.

υγ: κ.κ. σε ευχαριστώ που κάπως "αποκαλύφθηκες"

Ανώνυμος είπε...

Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους:
Το worldcity δεν έχει καμιά σχέση μένα, ή οποία, σημειωτέον, ΔΕΝ έχω μπλογκ.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος χρησιμοποιεί τα δικά μου αρχικά. Μέχρι που με ενοχλεί, μπορώ να πω.
Παρακαλώ πολύ το άτομο που υπογράφει έτσι, να εξηγήσει τι συμβαίνει.

κ.κ.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@κ.κ.: μπορεί να πρόκειται απλά για μια συνωνυμία στην ανωνυμία... Πάντως το πιο ασφαλές είναι να φτιάξεις ένα προφίλ για να σχολιάζεις εδώ και όπου αλλού με ασφαλή και σαφή (έστω ψευδώνυμη) ταυτότητα. Αν θες, στείλε μου mail.

worldcity είπε...

καλησπέρα,

σχετικά με τη σύγχυση των "υπογραφών"

@ Anonymous / κ.κ.

κατ' αρχάς, θα μπορούσατε απλώς να πείτε ότι πρόκειται για σύμπτωση / συνωνυμία

αυτό και μόνο - δε χρειάζονταν τίποτε περισσότερο

το κ.κ., προφανώς είναι αρχικά που συμπίπτουν μεταξύ μας, - αρκετές φορές τα χρησιμοποιώ στο τέλος σχολίων

δε θα έπρεπε να σας ενοχλεί, καθώς, εκ μέρους μου, υπάρχει και αναφορά σχετικού συνδέσμου

είναι σαν να μας ενοχλεί αν δύο σχολιάσουν με το ίδιο όνομα, π.χ. Κωνσταντίνος...

θα έπρεπε τότε να παρεξηγήσει ο ένας τον άλλον;

νομίζω ότι πέραν τούτου, ουδέν

κρατείστε ωστόσο την υπόδειξη του Γ.Κ. για τη δημιουργία προφίλ, έτσι θα συμβάλλετε κι εσείς, στο να αποφεύγονται οι παρανοήσεις

και όλοι θα μπορούμε να ασχολούμαστε με το ουσιώδες, τα κείμενα και τη σχετική επικοινωνία δια μέσου των σχολίων

ευχαριστώ

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Να προσθέσω στο σχόλιο του/της worldcity πως εγώ από την πλευρά μου χαίρομαι και για των δυο σας τα σχόλια...

Ανώνυμος είπε...

@Γιώργος Κατσαμάκης
Η σχέση μου με τα της πληροφορικής είναι σχεδόν υποτυπώδης. Ως αδαής λοιπόν, διάλεξα να σχολιάζω ανώνυμα, μη ξέροντας κανέναν άλλο τρόπο.
Τίποτα περισσότερο.

(Ωστόσο, πώς φτιάχνεις προφίλ;)

@worldcity:

Ευχαριστώ πολύ για την διευκρινιστική απάντηση.

κ.κ.

worldcity είπε...

@ κ.κ.: είναι όμως διακεκριμένη η σχέση σας με τη γραφή και την ανάγνωση, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω απ' τα σχόλια σας στη σελίδα του "βιβλιοθηκάριου"

ευχαριστώ κι εγώ

καλές (μας) αναγνώσεις