Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Ένα παραμύθι αφιερωμένο στη Silia...


[... που όταν μεγαλώσει θα γίνει παραμύθι]



Μια φορά κι έναν καιρό ήμουν ένας πλούσιος άντρας. Τόσο πλούσιος που μπορούσα ν’ αγοράσω όλες τις λέξεις- τις λέξεις των δικαστών και των ποιητών, των ιερέων και των βουλευτών, ως και του λαού τις λέξεις ακόμη. Κι αφού μπορούσα, άρχισα κάποια στιγμή να τις αγοράζω. Σιγά-σιγά εγώ γινόμουν πλούσιος σε λέξεις και κάποιοι γίνονταν φτωχοί σε αυτές.

Οι δικαστές με τον καιρό σταμάτησαν να εκδίδουν αποφάσεις,  οι ποιητές δεν είχαν λέξεις για τα ποιήματά τους, οι ιερείς δεν εκφωνούσαν λόγους υψιπετείς για τη σωτηρία της ψυχής και οι βουλευτές δεν βγάζαν νόμους για το «καλόν της πατρίδος». Τελευταίες μείναν οι λέξεις του λαού, όμως και αυτές στο τέλος γίναν όλες δικές μου.

Τότε, όταν απόλυτη σιωπή απλώθηκε στην πόλη, τα παιδιά αποφάσισαν επειδή μια γλώσσα τους είναι απαραίτητη στα παιχνίδια τους, να φτιάξουν μια καινούρια. Και στρώθηκαν αμέσως στη δουλειά και αρχίσαν πάλι οι δικαστές να εκδίδουν αποφάσεις, και οι ποιητές ξανάγραψαν τα ποιήματά τους, οι ιερείς αναμφιβόλως έσωσαν από την αμαρτία κάποιες ψυχές και οι βουλευτές έπιασαν πάλι δουλειά για το «καλόν της πατρίδος». Με μένα κανείς δεν ασχολήθηκε- γιατί εγώ, και μόνο εγώ, είχα δική μου την παλιά τους γλώσσα.

Κι ενώ θα έλεγε κανείς πως εδώ τελειώνει το παραμύθι και τίποτα δεν άλλαξε παρόλα όσα γίναν, οφείλω φίλοι μου να πω πως μια μονάχα λέξη αμέλησαν να φτιάξουν στην καινούρια τους γλώσσα: «πλούσιος». Κι απόμεινα μονάχος εγώ και αγνοημένος να μετράω τις λέξεις μου που δεν είχαν πια καμιά αξία- αφού κανέναν δεν αφορούσαν. Φτωχός, πιο φτωχός κι από την πιο φτωχιά μου λέξη.

***
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Η εικόνα είναι έργο της Στέλλας (3,5 χρόνων)

6 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Όμορφο το παραμύθι μα πιο όμορφη η ζωγραφιά της Στέλλας :)

Κάνα παραμύθι του Κωνμσταντίνου πότε θ μας μεταφέρεις;

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

να σε χαίρομαι :)

απάντηση: συντομότατα...

Dina Vitzileou είπε...

Πολύ ωραίο το παραμύθι, αλλά η Στέλλίτσα "κλέβει" την παράσταση!

silia είπε...

Ο μπαμπάς μου (μου διηγιόταν ο ίδιος) , βρέθηκε στην Κατοχή (ζούσαν στην Θεσσαλονίκη τότε) με μια … χρυσή λίρα στην τσέπη . Στα χρόνια που προηγήθηκαν , έκανε οικονομίες και μάζευε λίγα-λίγα χρήματα , για να φτιάξει έτσι μια χρυσή λίρα , που την είχε υποσχεθεί στην μάνα του , για να την προσφέρει στο πρώτο της εγγόνι , όταν και όποτε θα γεννιόταν αυτό . Μ’ αυτή λοιπόν την χρυσή λίρα , έλεγε , πως πέρασαν (αυτός και η μάνα μου) , όλη την κατοχή , χωρίς να πεινάσουν … Ό,τι ήθελε να αγοράσει πχ. αλεύρι , λάδι , ρύζι , όσπρια κλπ , πήγαινε τα αγόραζε και έλεγε (ε, μάλλον ήσαν και λίγο γνωστοί του και φίλοι οι έμποροι ) πως θα τους ξεχρεώσει με … χρυσό , έτσι και περάσουν τα δύσκολα , και τους έδειχνε την λίρα … Δούλευε και λίγο (ράφτης ήταν) και έτσι πέρασε ο ένας χρόνος ο πολύ δύσκολος … Μετά την απελευθέρωση , τους ξεχρέωσε όλους , με δραχμές βέβαια , γιατί είχε δουλειά και … ήθος . Έτσι λοιπόν , μου διηγιόταν πάντα αυτή την ιστορία (που μπορεί να την έβγαλε και από το μυαλό του … γιατί ήταν φοβερός παραμυθάς) με το επιμύθιο «Ο χρυσός Άννιτσκα , είναι το καλύτερο νόμισμα , με το οποίο , μπορείς πάντα να αγοράσεις και που δεν χάνει ποτέ την αξία του» …
Σου έγραψα όλο αυτό το μακρυνάρι , για να πω ένα και μόνο πράγμα που κατάλαβα απ’ το παραμύθι , που μου χάρισες :
Τα «παιδιά» , μπορούν να φτιάχνουν πάντα χρυσάφι και έτσι να αντικαθιστούν , αυτό που κάποιοι άλλοι τους έκλεψαν , υπεξαίρεσαν , αγόρασαν , βούτηξαν , ξεγέλασαν και τους το πήραν …
Τα παιδιά , είναι μηχανές που φτιάχνουν το «χρυσάφι» της ζωής .
Τα παιδιά , είναι οι μόνοι … «πλούσιοι» αυτού του κόσμου .
---------------------------
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς .
Με συγκίνησες .

Το Φαουδι είπε...

Ευτυχώς που υπάρχουν παιδιά. Μικρά και μεγάλα

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Silia: και συ με συγκίνησες, είναι σαν να σου έφερνα ένα ματσάκι αγριολούλουδα για το βάζο σου :)

@Φαούδι: Εγώ είμαι στα μικρά. όταν μεγαλώσω θα πάω στα μεγάλα.