Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

1ο Φεστιβάλ Παιδείας

[Αναδημοσίευση του άρθρου του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή της Κυριακής" 23/3/2014]


Ανοιχτό σχολείο και πολιτισμός στη γειτονιά. Αυτό ήταν το πείραμα του 1ου Φεστιβάλ Παιδείας που συνδιοργάνωσαν 14 και 15 Μαρτίου στα Άνω Πατήσια η Γ’ ΕΛΜΕ και η Ένωση Γονέων της 5ης Δημοτικής Κοινότητας. Αρωγοί σε αυτή τη διοργάνωση η Α΄ ΕΛΜΕ και οι Ενώσεις Γονέων της 6ης Δημοτικής Κοινότητας, του Γαλατσίου και της Νέας Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας. Το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιείχε εισηγήσεις και συζήτηση για την εκπαίδευση, δύο θεατρικές παραστάσεις και συναυλία μαθητικών συγκροτημάτων. Την πρώτη μέρα μίλησαν για το Νέο Λύκειο και τις αλλαγές στην εκπαίδευση ο Παύλος Χαραμής και για την αξιολόγηση, τη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις εκπαιδευτικών ο Γρηγόρης Καλομοίρης. Η συζήτηση που ακολούθησε έδωσε τη θέση της στην παράσταση του έργου “Himmelweg” του Χουάν Μαγιόρκα από τη Θεατρική Ομάδα της Πολιτιστικής Λέσχης της ΟΛΜΕ. Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με τη διαδραστική παράσταση της ακτιβιστικής ομάδας «Θέατρο του Καταπιεσμένου» για τη ρατσιστική βία και ακολούθησαν οι συναυλίες των μαθητικών συγκροτημάτων Acoustica, Ηχώ από Σκιάθου και Subtle Approach.

Όπως είπαν οι διοργανωτές, το 1ο φεστιβάλ θα το ακολουθήσει και δεύτερο, αφού γι’ αυτούς ο θεσμός που ξεκίνησε είναι ο τρόπος που προτείνεται ώστε τα σχολεία να ανοίξουν στην κοινωνία, να τη δεχτούν με τα ζητήματα που αυτή θέτει και να την «παντρέψουν» με την ενέργεια και την αποστολή τους. Γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί καλούνται μαζί να δουλέψουν γι’ αυτό, να σκεφτούν, να μιλήσουν και να διεκδικήσουν από κοινού την ποιότητα της εκπαίδευσης. Η γειτονιά αποκτάει σχέση με το σχολείο, όλες οι ηλικίες, οι εθνότητες, οι απόψεις έχουν βήμα έκφρασης και χώρο πρόσβασης στην πολιτιστική δράση. Η κοινωνική συνοχή, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, ο στοχασμός, η ελευθερία έκφρασης, η καλλιέργεια της τοπικής ιστορίας είναι ζητούμενα, στόχοι και κατακτήσεις.


Οι δράσεις αυτές αποτελούν έκφραση της συλλογικής δημιουργίας και επιχειρούν το δεσμό, εκεί που η κοινωνική, πολιτική και οικονομική συγκυρία εργάζεται για τη διάλυση της κοινωνίας. Είναι στην πράξη διεκδίκηση της ελεύθερης έκφρασης, στην πράξη ρητορική πάνω στα κοινωνικά προβλήματα, στην πράξη άμεση επικοινωνία και όχι διαμέσου Μέσων που φιλτράρουν για λογαριασμό μας.. και επιλέγουν για λογαριασμό των αφεντικών τους την πληροφορία. Όλα αυτά δεν ανακαλύπτονται τώρα. Το παράδειγμα του φεστιβάλ παιδείας είναι άλλη μια προσπάθεια. Με τα κενά, τις εμμονές, τις αδυναμίες του, αλλά και το κέφι, την έμπνευση, τον ερασιτεχνισμό του. Στην παράσταση του «Θεάτρου του Καταπιεσμένου» ένας μικρός θεατής, ο Παύλος νομίζω, διέκοψε και ζήτησε την αντικατάσταση του ηθοποιού που έπαιζε το ρόλο του ρατσιστή. «Ίσως να μην θέλει να είναι κακός, ίσως όταν ήταν μικρός να είχε υποστεί και ο ίδιος βία, ίσως να μην ξέρει τι κακό κάνει η βία». Όλοι γελάσαμε αμήχανα και τον χειροκροτήσαμε θερμά. Ο Παύλος, Παύλο τον έλεγαν νομίζω, είναι η φωνή μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: