Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Τα ποιήματα είναι δάσος


Τα ποιήματα είναι δάσος
οι φλέβες μου είναι τα κλαδιά τους 
οι ρίζες τους τρέφονται από την καρδιά μου 
στρατιώτες φυλλοβόλοι και αειθαλείς 
που τρέχουν παίζουν κολυμπούν σαν παιδιά πριν απ' τη μάχη
σπαθιά που σηκώνονται σαν αστραπή
και χέρια που ζητούν βοήθεια
είναι συστάδες που κρύβουν το φως
και ξέφωτα που φοβίζουν τις σκιές
οι σκιές δεν ανασαίνουν
φίδια που σέρνονται είναι
στο στόμα τους κρατούν ένα μήλο
το στήθος σου το δάγκωσα Εύα.

Τα ποιήματα είναι δάσος
τις νύχτες αλυχτούν οι λύκοι
τα δόντια τους είναι ρινίσματα του φεγγαριού
οι κουκουβάγιες μας κοιτούν
με απορία που περπατούμε στο χιόνι
όπως οι λέξεις περπατούν χαμένες σε ξεχασμένες υποσχέσεις
επιστρέφοντας από του έρωτα τη χαμένη μάχη.

Τα ποιήματα είναι ξεχασμένες υποσχέσεις
το μήλο το έφαγε τελικά ένα σκουλήκι
και οι σκιές που κρύφτηκαν στη νύχτα.

***
Η εικόνα είναι από την ταινία του Alejandro Jodorowsky "Poesia sin fin"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου