Δευτέρα 12 Μαρτίου 2018

Εμπρός όλοι μαζί τα πεζοδρόμια να ανθίσουμε!


Κυριακή πρωί. Γωνία Σιτάκης και Τέω, έξω από το Νηπιαγωγείο. Η Τέως ήταν αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας, νοτιοδυτικά της Σμύρνης. Ήταν η πατρίδα του λυρικού ποιητή Ανακρέοντα (6ος π.Χ. αιώνας). Και η Σιτάκη ήταν λέει μια μεγάλη και πολυάνθρωπη πόλη της Βαβυλωνίας., ακουμπούσε στον Τίγρη. 

Μάρτιος 2018. Στη διασταύρωση δύο αρχαίων πόλεων ένας γέρος άντρας στέκεται. Κρατάει στα χέρια του μια πλαστική σακούλα γεμάτη χαρτιά. Την ακουμπάει σε ένα αυτοκίνητο, βγάζει από μέσα ένα χαρτί, έχει πάνω του γραμμένο κάτι, το κολλάει στο καφάο του ΟΤΕ με χαρτοταινία. Περνάει ένας άντρας, τον κοιτάζει και προφανώς τον επιτιμά για τον «βανδαλισμό». Ακούω τον γέρο άντρα να απαντάει κάτι «για την επικοινωνία με τους ανθρώπους». 

Το βράδυ περνάω από το σημείο της τοιχοκόλλησης. Είναι κολλημένο ένα φωτοτυπημένο ποίημα, σε κάποιο σημείο του είναι γραμμένο με το χέρι το όνομα του ποιητή: «Γιάννης Γκούμας». Χρόνια τώρα στη Λαμπρινή και στην Κυπριάδου βρίσκω κολλημένα ποιήματα σε κολώνες και καφάο. 

«Εμπρός όλοι μαζί 
Τα πεζοδρόμια 
Να ανθίσουμε 
Και μια ζωή 
Καλύτερη μπορούμε 
Να τη ζήσουμε» 

Γυρίζοντας σπίτι ψάχνω να βρω στοιχεία για τον ποιητή. Δεν βρίσκω και λίγα: βιογραφικό και εργογραφία στη βιβλιονέτ, ποιήματά του στο «ποείν», μια συνέντευξή του στη Βασιλική Ψαρρά. Ο γέροντας που είδα το πρωί ζει στην περιοχή μου, είναι ποιητής και τοιχοκολλά ποιήματα στους δρόμους αυτής της πόλης για να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους!

4 σχόλια:

alex_m είπε...

Είναι απίστευτο. Είχα βρει κι εγώ μερικά και τα μάζεψα. Είχαν ήδη κιτρινίσει από τον καιρό. Τότε μου είπες πως ο ''ποιητής'' τριγυρνάει στην γειτονιά μας. Τόψαξες....τον είδες !!!!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Στο αφιέρωνα την ώρα που το έγραφα!

Κατερίνα Τοράκη είπε...

Μας πήγες πίσω Γιώργο! Στο τραγούδι Μικρέ μου άνεμε με την Πόπη Αστεριάδη έχει γράψει τη μουσική και στο Νερόμυλο με την Δέσποινα Γλέζου στίχους και μουσική. Καλή σου μέρα.
Πώς ν' ανθίσουν αλήθεια τα πεζοδρόμια;

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Εγώ καμιά φορά βλέπω να ανθίζουν: όταν τα περπατάνε όμορφα κορίτσια κι αγόρια (της νιότης κρουστά κορμιά) ή τίποτα κυρτές γιαγιάδες ή κανας τυφλός, κάποιο μωρό σε καρότσι που κοιμάται... τέτοιες στιγμές!